ดื่มเดียวดายท่ามกลางแสงจันทร์
ฉันยกจอกขึ้นเพื่อเชิญพระจันทร์ที่ลอยบนนั้น
ที่มันส่องแสงลงมา
เหมือนอยากจะดื่มกับฉัน
กับในคืนนี้ ราตรีมันยังยาว
พระจันทร์เจ้าเอ๋ย
บอกทีความรักของฉันมันอยู่หนใด
แต่ความรักมันก็วางอยู่ตรงนั้น
ก็เหมือนกับป้านสุราที่วางอยู่บนชั้นวาง
ถ้าหากไม่คว้าเอามาดื่มด่ำ
ก็คงไม่มีวันที่จะเมามาย
แต่กลับกลัวความจริงจะเฉลย
กลัวจะเผยความลับในใจ
จนเวลานั้นผ่านเลยล่วงไป
ก็ยังไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนแปลง
ถ้าหากไปมัวกลัวตะวันในตอนเช้า
กลับอาการเมาค้างของวันใหม่
ก็คงไม่มีวันที่จะเข้าใจ
ความรื่นรมย์สมใจในสุรา
ขุนเขายิ่งใหญ่
ก็ยังจะพอจะแก้ไข
สายน้ำกว้างไกล
ก็ยังจะพอจะผ่อนคลาย
แต่นิสัยภายในนั้นยากจะหยั่งถึง
จึงยากที่จะเปลี่ยนแปลง
ฉันขอรักเพียงความรู้สึก
ลึกๆ อยู่ในใจก็พอ
ไม่ต้องเสียใคร ไม่ต้องได้อะไร
ไม่ต้องรักใคร ก็ไม่ต้องร้องไห้
ไม่ต้องมีใคร ก็ไม่ต้องช้ำใจ
แค่จะรักก็ยังไม่กล้าจะเอ่ย
จะเผยความจริงอย่างใจที่หวัง
จอกสุรานั้นยังคงวางไว้อยู่อย่างนั้น
ไม่มีอะไร จะเปลี่ยนแปลง
ฉันมองดูรักอยู่ห่างๆ
มองปลาในขวดโหล
ยากจะเดาใจมัน
จะว่ายไปในทิศทางใด
เดาใจปลายังว่ายาก
แล้วใจคนไม่ยากกว่าหรือ
หยั่งจะมีใครหาญไปทายใจสตรี
คำว่ารักจึงยังไม่กล้าจะเอ่ย
จะเผยความจริงอย่างใจที่หวัง
จอกสุรานั้นยังคงวางไว้อยู่อย่างนั้น
ไม่มีอะไร จะเปลี่ยนแปลง
คำว่ารักจึงยังไม่กล้าจะเอ่ย
จะเผยความจริงอย่างใจที่หวัง
จอกสุรานั้นยังคงวางไว้อยู่อย่างนั้น
ไม่มีอะไร จะเปลี่ยนแปลง
ดื่มเดียวดายท่ามกลางแสงจันทร์